یکماه از سال ۱۳۹۸ گذشت. در این ماه وقوع بارشهای سیل آسا و بروز سیلابهای عظیم و ایجاد خسارت جانی و مالی به برخی از هموطنانمان، مهمترین خبری بود که از اقصی نقاط کشور مخابره می شد. روی دیگر بارشها که البته کمتر مورد توجه قرار گرفت فرار ایران عزیز از چنگال خشن و سخت خشکسالی حداقل برای یک سال بود. بسیاری از سدهای کشور سرریز و بنا به آمار و اطلاعات موجود نیاز شرب شهرها و مردمانشان در سال پیش رو تامین شده است. آیا سال ۹۸ با بهار پربارانش نکو خواهد بود؟

درشرایطی خسارتهای زیادی به شهرها و روستاها وارد شد که با کنترل و مدیریت این بارشها ،  میشد خسارت نزولات پرحجم بهاری را به حداقل رساند و نعمت و برکت آن را افزون کرد . باید این گاو وحشی را  رام کرد تا بتوان از منافعش بهره جست. در این بخش است که نمره مدیریت کشور بر بحران سیل مشخص می شود. هر چند نباید از این موضوع غفلت کرد که سیل های مدل ۹۸ ایران و همچنین خراسان رضوی کم سابقه یا بی سابقه بوده و پیش بینی آن از گذشته و ایجاد ساختارهایی برای مدیریت بهینه، کار ساده ای نبود.

سوال اساسی ومهم این است که آیا فقط و فقط مدیریت و رسیدگی به بحران های طبیعی بوجود آمده به عهده مدیران و مسئولان دولتی است یا آحاد جامعه در مدیریت بحران سهیم هستند؟ بی تردید مدیریت های صرفا دولتی در اینگونه بحران ها موفق  نخواهند بود و مشارکتهای مردمی به مثابه سیمانهای نگه دارنده بلوکه های دیواری است که دولتیان درمقابل بحران به پا می کنند. مگر دیوار پر بلوکه بدون سیمان چقدر استحکام و پایداری دارد؟

مطابق اطلاعات موجود، برنامه ریزی و سازماندهی مدیریت بحران به سه قسمت تقسیم می شود. پیش از بحران، حین بحران و پس از بحران. مسئولان دولتی بر حسب وظیفه ای که دارند باید در هر سه مرحله حضور داشته باشند. مشارکت های مردم با مسئولان دولتی در مدیریت بحران به نوبه خود بسیار مبارک و پرثمر است اما این مشارکتها در بهترین حالت خود فقط در مرحله سوم و شاید کمی در قسمت دوم به صورت چشمگیراتفاق می افتد. اما چرا این مشارکت ها در مرحله اول یعنی پیش از وقوع بحران جامه عمل نمی پوشد.

به نظر می رسد که مسئولان مربوطه در شرایط آرام و باثبات، عامل مشارکت های مردمی را مهم نمی انگارند و یا چندان علاقه و اعتماد به حضور مردم در عرصه مدیریتی ندارند . شاید هم توان ایجاد بستری مناسب برای مشارکت های مردمی را در خود مشاهده نمی کنند.

علت هر چه که باشد نشان از ضعف در مدیریت بحران کشور دارد. مدیریتی که نمی تواند از توان خیل عظیمی از مردم که علاقه و تعصب به آب و خاک میهن خود دارند بهره ببرد. مسئولان محترم، این مردمی که پس از بحران، عاشقانه از خواب و خوراک خود می زنند و با دستهای گرمشان دستهای کم توان شما را در مقابل بحرانهایی مانند سیل و زلزله به گرمی می فشارند، پیش از وقوع بحران غریبه نیستند. این مردم ذخایر کشور هستند. بیش از پیش به آنها اعتماد کنید.  

انتهای پیام/